شرمیست در نگاه من اما هراس نه

کم صحبتم میان شما کم حواس نه

چیزی شنیده ام که مهم نیس رفتنت

در خاست میکنم نروی التماس نه

از بی ستارگیست دلم اسمانی است

من عابری فلک زده ام  آس و  پاس نه

من میروم تو باز میایی مسیر ما

با هم موازی است ولاکن مماس نه

پیچیده روزگار تو از دور واضح است

از عشق خسته میشوی اما خلاص نه...!

محکم تر از آنم که برای تنها نبودنم،

آنچه را که اسمش غرور    گذاشته ام،

برایت به زمین بکوبم .  .  .

احساس من قیمتی داشت،

که تو برای پرداخت آن فقیر بودی  .  .

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم حال همه خوب است- من اما نگرانم

در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر مثل خوره افتاده به جانم که بمانم

بغضی که مانده در دل من وا نمی‌شود

حتی برای گریه مهیا نمی‌شود

بعد از تو جز صراحت این درد آشنا

چیزی نصیب این من تنها نمی‌شود

آدم بهانه بود برای هبوط عشق

اینجا کسی برا تو حوا نمی‌شود

دارم به انتهای خودم می‌رسم ببین

شوری شبیه باد تو برپا نمی‌شود

از من مخواه تا غزلی دست و پا کنم

احساس من درون غزل جا نمی‌شود

بگذار هر کسي هر چه دوست دارد بگويد ...

مهم اينست که تو عزيز مني !

و من از تمام خوبي هاي دنيا ...

فقط و فقط تو را ميخواهم !!!

گر چه نه اسمت کنار اسم من

نه سقفت هم سقف من

نه دستت در دست من است...

من اشک را به خاطر گرمیش،ناله را به خاطر نوایش ،

دنیا را به خاطر خدایش و تو رو به خاطر قلب مهربانت،

عاشقانه دوستت دارم...!

می گویند زمان طلاست اما من چشیدم

دروغ میگویند زمان آتش است!

ثانیه به ثانیه اش می سوزاند

وتا به شعله ات نکشد،نمیگذرد...

به یاد داشته باش که انسانها در کنار هم عاشقند

و دور از هم عاشق تر

هرجا که باشی هر جا که باشم

دوستت دارم

به خاطر تو هر کاری ممکن است از من سر بزند،

حتی ممکن است

در پند پایانی این شعر

به مغزم شلیک کنم....

به خدا عشق به رسوا شدنش می ارزد
و به مجنون و به لیلا شدنش می ارزد

دفتر قلب مرا وا کن و نامی بنویس
سند عشق به امضا شدنش می ارزد

گرچه من تجربه‌ای از نرسیدن‌هایم
کوشش رود به دریا شدنش می ارزد

کیستم ؟  باز همان آتش سردی که هنوز
حتم دارد که به احیا شدنش می ارزد

با دو دست تو فرو ریختنِ دم به دمم
به همان لحظه‌ی بر پا شدنش می ارزد

دل من در سبدی ـ عشق ـ به نیل تو سپرد
نگهش دار، به موسی شدنش می ارزد

سال‌ها گرچه که در پیله بماند غزلم
صبر این کِرم به زیبا شدنش می ارزد

زندگی آرام است مثل ارامش یک خواب بلند زندگی شیرین است

مثل شیرینی یک روزقشنگ زندگی رویایی است.

مثل رویای یک کودک ناز زندگی زیبا است

مثل زیبایی یک غنچه ی باز زندگی تک تک این ساعت هاست

…زندگی چرخش این عقربه هاست زندگی راز دل مادر من

..زندگی گرمی دست پدر است..زندگی مثل زمان در گذر است

چه رفته است که امشب سحر نمی آید؟
شب فراق به پایان مگر نمی آید؟

جمال یوسف گل چشم باغ روشن کرد
ولی ز گمشده من خبر نمی آید

شدم به یاد تو خاموش، آنچنان که دگر
فغان هم از دل سنگم به در نمی آید

تو را بجز به تو نسبت نمی توانم کرد
که در تصور از این خوبتر نمی آید

طریق عقل بود ترک عاشقی دانم
ولی ز دست من این کار برنمی آید

بسر رسید مرا دور زندگانی و باز
بلای محنت هجران بسر نمی آید

منال بلبل مسکین به دام غم زین بیش
که ناله در دل گُل کارگر نمی آید

ز باده فصل گُلم توبه میدهد زاهد
ولی ز دست من این کار برنمی آید

دو روز نوبت صحبت عزیز دار رهی
که هر که رفت از این ره دگر نمی آید

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم             عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم

با عقل آب عشق به یک جو نمی رود                بیچاره من که ساخته  از آب و آتشم

دیشب سرم به بالش ناز وصال و باز              صبحست و سیل اشک به خون شسته بالشم

پروانه را شکایتی از جور شمع نیست             عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم

خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست             شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم

باور مکن که طعنه ی طوفان روزگار             جز در هوای زلف تو دارد مشوشم

سروی شدم به دولت آزادگی که سر               با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم

دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان              لب میگزد چو غنچه خندان که خامشم

هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب              ای آفتاب دلکش و ماه پری وشم

لب بر لبم بنه بنوازش دمی چونی                   تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم

ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار                این کار تست من همه جور تو میکشم....

لبت "نه" گوید و پیداست می گوید دلت: "آری"

که این سان دشمنی ، یعنی که خیلی دوستم داری!



دلت می آید آیا از زبانی این همـه شیرین ؟

تو تنها حرف تلخی را ، همیشه بر زبان آری ؟



نمی رنجم اگر باور نداری عشق نابم را

که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیّاری



تو را چون آرزوهایت همیشه دوست خواهم داشت

به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری



چه زیبا می شود دنیا برای من ، اگر روزی

تو از آنی که هستی ، ای معما! پرده برداری

دل بستم به سختی به دلت

رسیدم از خودم به امن ساحلت

بی تردید من عاشقت شدم

شریک لحظه ها و دقایقت شدم

ترسیدی از اینکه بد بشم

چی دیدی از دلم که از تو رد بشم

من بی تو یه مرگ مزمنم

یه آرزوی پوچ که غیر ممکنم

احساس منو عوض نکن

بمون و خونه رو برام قفس نکن

کابوس نبودنت غمه خیال رفتنت برام جهنمه

میمیرم برای تو هنوز به پای من نشین به پای من نسوز

تردیدت غرورمو شکست

به دست غم سپرد ه هرچی بود و هست

........

دلگیرم از این هجوم درد که تو خیال تو

غم آشیونه کرد

آشوبم من از نبود تو

به من نمیرسه تب وجود تو

خدای خوبم!

به خاطرتموم لحظه هایی که منتظرم بودی و من نیومدم...

به خاطرتموم لحظه هایی که منو دیدی و من ندیدمت...

به خاطرتموم لحظه هایی که برام خوب خواستی و من بدکردم...

به خاطرتموم لحظه هایی که

 به خوب بودنت،

مهربون بودنت،

بزرگ بودنت،

و بخشنده بودنت

شک کردم

ناراحت منو ببخش...

غریب آمده بودم غریب خواهم رفت
نچیده سیب به رویای سیب خواهم رفت

میان بوسه طنابی به دار می بافند
به گونه با گل سرخ فریب خواهم رفت

صدای خواب براحساس شهر می پیچید
وگفت با دل من بی نصیب خواهم رفت

ومرگ سهم تمام حیات حـّوا بود
اسیردست رسوم عجیب خواهم رفت

به شوق باغ پراز یاس های شهرقدیم
ازاین بهاردروغین نجیب خواهم رفت

اگرچه گریه براین شهرجرم زندان داشت
میان همهمه هاعن قریب خواهم رفت

زمان کوچ شد افسوس،دست من خالیست

غریب آمده بودم غریب خواهم رفت

نمی دونی تو این روزا چقدر از زندگی سیرم

دارم می میرم از اینکه تو رفتی و نمی میرم

نمی دونی تو این روزا چقدر یاد تو می افتم

ته دنیام نزدیکه نگاه کن کی بهت گفتم

کجا باید برم بی تو، تویی که قدّ ِ دنیامی

که هر جایی رو می بینم نبینم پیش چشمامی

برم هر جای این دنیا شبم با بغض دمسازه

آخه هر جا یه چیزی هست منُ یاد تو بندازه

نمی دونم تو این برزخ کی از این درد می میرم

نمی دونم چرا یک شب فراموشی نمی گیرم

منُ اینجا بکُش وقتی قراره تازه رویا شی

اگه تا آخر دنیا قراره تو دلم باشی....

آن روز ها گنجشک را رنگ می کردند وی جای قناری می فروختن

این روزها هوس را رنگ میکنند و جای عشق می فروشند

آن روز ها مال باخته میشدی

و این روز ها دل باخته......!!!

من با تو چقدر ساده رفتم بر باد،

تو نام مرا چه زود بردی از یاد،

من حبه ی قند کوچکی بودم که،

از دست تو در پیاله ی چای افتاد..!

من تورا فقط 15 تا دوست دارم.

اندازه ی 7 تا دریا،7 تا آسمون،و 1 دنیا!!

نمی دانم پس از مرگم چه خواهد شد!

نمی خواهم بدانم کوزه گر

از خاک اندامم چه خواهد ساخت.

ولی بسیار مشتاقم که از خاک گلویم،

                                                             سوتکی سازد.

گلویم سوتکی باشد به دست کودکی

                                                       گستاخ و

                                                                                   بازیگوش.

و او هر روز پی در پی

دم گرمخودش را در

                                                   گلویم سخت بفشارد.

وخواب

                 خفتگان

                                خفته را

                                                    بیدار سازد.

بدینسان بشکند دائم

                                    سکوت

                                                          مرگبارم مرا...

معنای زند بدون من،

                        با تو بودن است.

نزدیک،دور

               سیر،گرسنه

رها،اسیر

                دلتنگ،شاد

آن لحظه ای که بی تو سر آید مرا مباد!

مفهوم مرگ من

در رآه سر فرازی تو،

در کنار تو

مفهوم زندگی است.

معنای عشق نیز

در سرنوشت من

                      با تو،

همیشه با تو،

                   برای تو،

                                زیستن....!!

نام من عشق است،

                           می شناسیدم؟

زخمی ام زخمی سراپا،

                           می شناسیدم؟

با شما طی کرده ام راه درازی را

خسته ام خسته،

                          می شناسیدم؟

این زمان گرچه ابری پوشانیده است رویم

من همان خورشید تابانم،

                          می شناسیدم؟

این چنین بیگانه از من رو مگردانید،

در کف فرهاد تیشه من نهادم،من

من شکستم بیستون را،من

من همان مهربان سالهای دورم

رفته ام از یادتان یا،

                          می شناسیدم؟

نام من عشق است،

                          می شناسیدم؟

چه تاریک و چه دلگیرم در این شبهای بعد از تو

                    به زخمی خو گرفتم،زخم ناپیدای بعد از تو

منم با یک سبد آواز همراهی،تو تنهایی

                    و من حالا به فکرم،فکر یک تنهایی بعد از تو

وشعرم شاخه تنگ قفسهای من و من شد

                    غزل،این یار دیرینه که شد آوای بعد از تو

و چون رودی که گم کرده خَم دریایی خود را

                    نمی دانم چه باید کرد،فرداهای بعد از تو

تو صبحی در شب یلدای من بودی،ولی اینک

                    چه تاریک و چه دلگیرم در این شب های بعد از تو